Oglądając w miniony piątek pierwszy odcinek trzeciego sezonu serialu „Hannibal” miałam mieszane uczucia. Niestety nie byłam w stanie „przygotować” się do tego odcinka, czyli obejrzeć drugi sezon tego serialu. Zatem postanowiłam zrobić mały research, korzystając z przyjaciela google, aby móc zrozumieć choć troszkę niuanse działań postaci. I…
…. i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu znalazłam wywiad z panem Armitage’em przeprowadzonym przez panią Małgorzatę Staciak opublikowanym na Wyborcza.pl.
Co więcej, wydaje mi się, że przy opisie postaci granej przez mojego naszego ulubionego aktora, jest maleńkie zdjęcie RA jako Fransica Dolarhyre.
Ponieważ rzadko mamy możliwość czytania lub oglądania wywiadów z panem Armitage’em przeprowadzonych przez polskich dziennikarzy pozwolę sobie przytoczyć tu ten wywiad.
Rozmowa z Richardem Armitage'm, serialowym "Czerwonym Smokiem"
MAŁGORZATA STECIAK: Do ekipy "Hannibala" dołączasz w trzecim sezonie, gdzie wcielasz się w seryjnego mordercę Francisa Dolarhyde'a. Jak odnajdujesz się w konwencji horroru?
RICHARD ARMITAGE: Kiedy przyjąłem rolę Dolarhyde'a, nie do końca wiedziałem, w co się pakuję. Później obejrzałem kilka odcinków i zaczęło do mnie docierać, jakiego typu serialem jest "Hannibal". Dawno temu obiecałem sobie, że nigdy w życiu nie zagram w horrorze. Obawiam się, że nawet powiedziałem to publicznie. Dopiero na planie, w samym środku odgrywania wyjątkowo krwawej sceny, dotarło do mnie: "och, to przecież ten gatunek".
A jednak się nie wycofałeś.
To prawda. Ale "Hannibal" to coś więcej niż horror, wymyka się klasycznemu podziałowi gatunkowemu. Bryan Fuller przełożył powieść Thomasa Harrisa na język telewizji w bardzo elegancki i wykoncypowany sposób. Nie chodzi tu tylko o przestraszenie widza.
A o co?
W "Hannibalu" nawet najbardziej drastyczne sceny zawierają w sobie pierwiastek gotyckiego, mrocznego piękna. To ogromne wyzwanie: znaleźć równowagę między stylizacją a czystym gore, które ma tylko szokować. Myślę, że nam się to udaje.
Twórczość Fullera kojarzy mi się z utworami Ryszarda Wagnera. Jego muzyka jest jednocześnie przerażająca i piękna. Sposób portretowania brzydoty i zła w serialu jest też bliski estetyce filmów Guillermo del Toro. Uwielbiam tego reżysera i śledzę jego twórczość od samego początku. Tak się składa, że właśnie na planie "Hannibala" miałem przyjemność współpracować z jego operatorem, Guillermo Navarro, który wyreżyserował kilka odcinków.
Nie znałeś wcześniej serialu Fullera, ale o powieści Harrisa i poprzednich ekranizacjach "Czerwonego smoka" musiałeś słyszeć.
Wydaje mi się, że w młodości oglądałem adaptację Michaela Manna ["Czerwony smok" z 1986 r.], ale to było dawno temu. Musiałem wniknąć w umysł Francisa Dolarhyde'a, jednak nie chciałem za bardzo sugerować się pracą innych aktorów. Zacząłem więc od powieści Harrisa, która z czasem stała się dla mnie czymś w rodzaju Biblii. Wracam do niej codziennie.
Co cię urzekło w jego wizji?
Jej głębia, niuanse. Chciałem zgłębić każdy zakamarek umysłu psychopaty. Potraktowałem to jako wyzwanie - obudowałem odpowiednimi emocjami, przeczytałem fachową literaturę, rozmowy psychologów z psychopatami w więzieniach. Twój bohater zabija całe rodziny, także dzieci. Jak można współczuć komuś takiemu?
Jego zachowania nie da się usprawiedliwić. Ale byłem w głowie tego człowieka i dostrzegłem spustoszenie, jakie odcisnęło na jego życiu dorastanie w patologicznym środowisku. Dolarhyde jest potworem, ale głęboko wierzy, że dzięki złu staje się kimś lepszym. Chciałem, żeby publiczność zakochała się w tym mrocznym, demonicznym bohaterze, i wstydziła się tego uczucia.
Miałem dziesięć dni na przygotowanie się do zdjęć. Musieliśmy wykorzystać mój naturalny wygląd by sprawić, aby Dolarhyde w moim wykonaniu wydawał się silny i niebezpieczny. Na szczęście miałem już pewne doświadczenie w przekształcaniu własnego ciała, bo w młodości pracowałem jako cyrkowiec.
Pracowałeś w cyrku? Co tam robiłeś?
To była moje pierwsza praca. Potrzebowałem stałego zatrudnienia, żeby móc zapisać się do brytyjskiego związku zawodowego aktorów. Padło na cyrk. Przez kilka tygodni rzucałem więc hula hop i wykonywałem przeróżne akrobacje.
To doświadczenie okazało się pomocne podczas pracy nad "Hannibalem". Dolarhyde nieustannie testuje swoją wytrzymałość. Wycieńczające treningi to dla niego kolejny etap przemiany w Czerwonego Smoka. Chciał pozbyć się swojego ciała, by osiągnąć wielkość. Z tym mogłem się utożsamić. Podobnie jak on, nie jestem zadowolony ze swojego wyglądu. Łatwo było mi oddać to uczucie na ekranie.
Historii Dolarhyde'a twórcy poświęcają sześć odcinków. Po raz pierwszy w tak rozbudowany sposób zostanie pokazany na ekranie wątek jego związku z Rebą McClane, graną przez znaną z serialu "Czysta krew" Rutinę Wesley.
Dzięki formule serialu mogliśmy dokonać czegoś, co było niemożliwe dla twórców kinowych ekranizacji: w sześciogodzinnej historii Dolarhyde'a zawarliśmy wszystkie detale, dotarliśmy do sedna tej opowieści.
Związek Dolarhyde'a z niewidomą Rebą to klucz do zrozumienia mojego bohatera. Reba wyzwala w nim uczucia, o których nie miał pojęcia. Staje się czuły i opiekuńczy. Scena, w której zabiera ją na randkę do zoo i pozwala jej dotknąć uśpionego do operacji tygrysa, mówi więcej o złożoności tego faceta niż tysiąc słów.
Myślę, że "Czerwony smok" to w gruncie rzeczy tragiczna historia miłosna. W rękach mniej doświadczonych twórców - i mam tu na myśli zarówno Thomasa Harrisa, jak i Bryana Fullera oraz zespół scenarzystów "Hannibala" - historia Dolarhyde'a łatwo mogłaby przedzierzgnąć się w autoparodię.
Nigdy wcześniej nie grałem takiego bohatera. I nigdy więcej tego nie zrobię...
Źródło i wywiad z Madsem Mikkelsenem tutaj.
Podejrzewam, że to nie jest cały wywiad, ale nie mam wykupionej cyfrowej prenumeraty Wyborczej. :-(