"Czarny anioł", fanfik autorstwa Kate. Część trzynasta.

Medyk kończył właśnie opatrywanie Guy’a, czemu Anastazja przyglądała się bardzo uważnie z boku, pilnując każdego ruchu, który wykonywał. Wyglądało na to, że życie Gisborne’a nie jest zagrożone, na twarzy medyka widniał spokój i skupienie.

- Kto go tak urządził? – zapytał, odsuwając się od rannego.

- To nieważne – odparła Rusinka – Nie mogę ci powiedzieć, panie. Sir Guy sobie tego nie życzył.

- W każdym razie miał sporo szczęścia. Ostrze ominęło najważniejsze narządy. Nic złego nie powinno się stać.

- Przeżyje? – spojrzała na mężczyznę z nadzieją, a ten uśmiechnął się kpiąco.

- Skoro dał radę dotrzeć z Sherwood do Nottingham o własnych siłach, to sam diabeł go nie zniszczy. Poleży trochę nieprzytomny, bo jest wycieńczony, ale niedługo powinien się obudzić. Niestety, przez kilka dni powinien leżeć, żeby rana miała szansę się zrosnąć.

- Nie wiem, czy to możliwe…

- W takim razie rozpaprze sobie ją i będzie po nim! – zdenerwował się medyk – To jego wybór. Przyjdę tu wieczorem i sprawdzę, co z nim.

- Nie! – zaprotestowała – Nie chciałabym, żeby ktoś widział cię tu, mogą się domyślić! Ja się nim zajmę, powiedz tylko, co robić.

- Ty? Ty nie jesteś medykiem, a służącą.

- Nie opuszczę go ani na chwilę, muszę się nim opiekować. Powiedz, co robić!

Medyk pokręcił głową z rezygnacją i podał jej maść, którą nakazał smarować ranę Guy’a i trzy razy dziennie zmieniać opatrunek na świeży. Nakazał też parzenie mu specjalnych ziół, które miały pomóc mu wrócić do sił, a przede wszystkim zalecił, by leżeć i pozwolić ranie się goić. Uparł się jednak, że przyjdzie do niego nazajutrz przed świtem. Anastazja dziękowała mu z całych sił, a gdy wyszedł, usiadła na łożu i ucałowała dłoń swojego ukochanego.

- Obudź się, Guy – szeptała ze łzami w oczach – Jestem tu obok…

Była tak bardzo zdenerwowana i zapatrzona w jego bladą twarz, że nawet nie usłyszała, jak otwierają się wrota komnaty. Nie widziała, że ktoś stoi tuż obok. Zastanawiała się, jak mogła dopuścić do tego, że Guy leży tu teraz bez życia. Jak mogła pozwolić mu samemu odjechać!? Spotkanie z rodziną mimo wszystko nie było warte tego, by tak to się skończyło. Chciał jej sprawić przyjemność, a zamiast tego czuła ból i strach, zamartwiając się o jego zdrowie i życie.

- Przeżyje? – usłyszała nagle głos za swoimi plecami. Podskoczyła, przerażona.

- Isabella – szepnęła cała w nerwach, patrząc na siostrę Guy’a jak na zjawę – Jakim prawem tu weszłaś? Skąd wiedziałaś?

- Prawem siostry tej kanalii – spojrzała na brata z wyższością – A śledzenie cię nie było trudne.

- Czego chcesz? Nie pozwolę ci go skrzywdzić!

- Naprawdę myślisz, że byłabym tak głupia i próbowała krzywdzić go na jego własnym terenie? – Isabella przekrzywiła głowę i przyglądała się Anastazji – Chociaż… Gdybym tak zrobiła, podejrzana byłaby służba lub straż, a ja świetnie bawiłabym się, obserwując z ukrycia, jak szeryf miota się, szukając zabójcy swojego najlepszego rycerza.

- Ty… jesteś… jesteś jak…

- Jak kto, kochana? Jak Guy? To prawda, sarkazmu i sprytu nauczył mnie mój nieocenionym starszy brat. Szkoda, że teraz leży tu bez życia, taki blady, pokrwawiony, dziurawy… Mógł się teraz z tobą zabawiać, ale zachciało mu się spacerów po Sherwood, to teraz ma.

- Czego ty właściwie chcesz, co? Pastwić się nad nim? Mścić się za to, że dbał o ciebie i postarał się, by było ci w życiu dobrze?

- Dobrze? – twarz Isabelli przybrała grymas gniewu – Chcesz mi powiedzieć, że wydając mnie za kłamcę, pijaka i brutala, uszczęśliwił mnie? Zobacz! – podciągnęła rękaw, pokazując zasinienie na przedramieniu – To zrobił mi kilka dni temu. A tu – uniosła suknię, pokazując jej siniaki na nogach – Skopał mnie jak psa, leżącą i błagającą o litość. Nie wytrzymałam. Sięgnęłam po nóż i…

Isabella urwała. Widać było, że to wspomnienie jest jej udręką, że boli ją to niesamowicie mocno. Spojrzała wymownie na Anastazję, która nie dowierzała w to, co słyszy. Nagle cały gniew na siostrę Guy’a gdzieś uleciał, bo zrozumiała, że kobieta miała prawo mieć żal do brata po tym, co przeszła. Inna sprawa, że Guy najpewniej w ogóle nie miał pojęcia, że wydaje siostrę za takie bydlę. Przecież nie skrzywdziłby jej umyślnie!

- Przykro mi – odparła Rusinka – Teraz rozumiem. Uciekłaś i trafiłaś na bandę Hooda w lesie. Znając życie, na pewno zaoferowali ci pomoc, a ty się do nich przyłączyłaś, nie wiedząc, że są wrogami twojego brata.

- Doskonale wiedziałam już po chwili od przyłączenia się do nich. Słyszałam zresztą po drodze od ludzi, że Robin Hood walczy z szeryfem i jego najwierniejszym sługą, Gisbornem, na wszystkie sposoby. A ja nienawidzę mojego brata – dodała zjadliwie – Przyszłam tu tylko po to, żeby wziąć odwet za wszystkie moje krzywdy.

- Ale…

- Nie broń go – spojrzała z obrzydzeniem na nieprzytomnego Guy’a – Gdyby nie wepchnął mnie w ramiona tamtego… Wiedział, że go nie kocham, że nie chcę, ale uparł się. Chciał mieć spokój, wyrzucić mnie ze swojego życia i robić karierę u boku łysiejącego szeryfa.

- Guy myślał, że jesteś szczęśliwa. Nie pozwoliłby na to, gdyby wiedział, jak jest.

- O czym ty mówisz?

- Rozmawiał ze mną o tobie. Powiedział, że zmusił cię do ślubu, byś nie popełniła takiego błędu jak wasza matka.

- Co za bzdury! – zdenerwowała się Isabella.

- Guy cierpiał po śmierci waszych rodziców, ale miał do nich żal. Ojca oskarża o tchórzostwo, a matkę o to, że uległa Locksley’owi. Twierdzi, że to ojciec Robina doprowadził do rozpadu waszej rodziny…

Anastazja widziała, że Isabella intensywnie nad czymś myśli, jakby próbowała sobie przypomnieć fakty z przeszłości. Minęło tyle lat, a ona była wtedy dzieckiem, Guy był starszy od niej i na pewno o wiele bardziej świadomie w tym wszystkim uczestniczył. Ale jedno wbiło jej się w pamięć – gdy ojciec odszedł, nagle przy boku matki pojawił się sir Locksley…

- Co jeszcze mówił ci Guy? – zapytała beznamiętnie, wpatrując się w nieprzytomnego brata.

- Nie chciał, żebyś trafiła na mężczyzn takich jak wasz ojciec albo Locksley – odparła Rusinka – Dlatego wybrał kogoś, o kim miał jak najlepsze zdanie. Guy twierdził, że ten, za kogo cię wydał, sprawiał wrażenie uczciwego i porządnego, zaufał mu, chcąc cię za wszelką cenę chronić przed błędami matki. Wiem, jak to brzmi, ale on tak bardzo cię kochał…

- Skoro mnie tak kochał, dlaczego nigdy mnie nie odwiedził? – krzyknęła Isabella – Dlaczego zostawił mnie na pastwę potwora!?

- Nie wiem, naprawdę nie umiem ci odpowiedzieć. Ale przecież i ty mogłaś uciec wcześniej, przyjść do Guy’a, przecież pomógłby ci…

- Nie mogłam uciec. To był koszmar. Ta podła kreatura więziła mnie przez lata, rozumiesz? Mogłam uciec tylko zabijając go. To samo powinnam teraz zrobić z nim – wskazała na brata – Gdyby nie on, to wszystko by się nie wydarzyło.

- Nie mów tak. Popełnił może wiele błędów, ale chciał dla ciebie jak najlepiej. Skąd mógł wiedzieć?

Isabella usiadła na łożu i patrzyła na Guy’a z zimną obojętnością. Mogła zrobić wszystko. Mogła poderżnąć mu teraz gardło, mogła udusić go, otruć… Pozbyłaby się go. To zresztą błąkało jej się w myślach od kilku lat. Jednak kiedy usłyszała to, co opowiadała jej Anastazja, zwątpiła. Nie chciała go już zabijać. Chciała patrzeć, jak próbuje wytłumaczyć jej się z tego wszystkiego, z tego koszmaru, który jej zgotował.

- Gdyby mnie kochał, wiedziałby, że tylko przy nim czułam się wtedy bezpiecznie – szepnęła – Bałam się tego ślubu, bałam się tego człowieka, bo go w ogóle nie znałam. Guy był dotąd moim schronieniem, oparciem, a nagle wepchnął mnie w ramiona innego, który okazał się bezdusznym potworem. Jak mam mu teraz ufać?

- Ja mu zaufałam – odpowiedziała Anastazja – Zaufałam mu po tym, jak brutalnie porwał mnie od rodziców. Ufałam mu, kiedy straszył mnie, że ofiaruje mnie szeryfowi jako jego nałożnicę. Ufałam mu, kiedy słyszałam, jak mówił, że jestem jego zabawką, a nie miłością, jak lady Marian. Że to z nią ułoży sobie życie, a ja jestem tylko na chwilę. Ale ufam mu nadal. Bo wiem, że to w głębi dobry człowiek, tylko trzeba mu to pokazać.

Isabelli ciężko było zrozumieć słowa Anastazji. Widać było, że kochała jej brata miłością ogromną i niewytłumaczalną – bo skoro zakochała się w swoim oprawcy, to jak można to wyjaśnić? Choć tak prawdę mówiąc Isabella poniekąd rozumiała to. Jej mąż, jakkolwiek podły, miewał przejawy człowieczeństwa, i w tych momentach była gotowa naprawdę spróbować. Przerażało ją to, że przyzwyczaiła się do życia z potworem, czym zatraciła swoją godność. Teraz jednak postanowiła ją za wszelką cenę odzyskać.

- Nie wiem, czy mój brat wie, czym jest dobro – powiedziała – Ale jeśli mu to pokażesz, to chyba będziesz jedyną na świecie, której się to uda.

- Przecież nie zawsze był taki, jak teraz. Pamiętasz dzieciństwo? Na pewno był mądrym, dobrym chłopcem, opiekował się tobą, tylko potem… gdzieś to zgubił.

- Jak znajdzie, to niech da znać – Isabella zerwała się na równe nogi – Żegnaj.

Anastazja próbowała ją zatrzymać, ale lady Gisborne wybiegła z komnaty. Miała mętlik w głowie, sprzeczne uczucia biły się ze sobą w jej sercu. Wybaczyć mu czy nadal obwiniać? Kochać czy nienawidzić? Nigdy jeszcze nie miała takiego dylematu, to było poważniejsze, niż wątpliwości, czy powinna zabić swojego męża.

***

Bezsenna noc nie była dla Anastazji niczym nowym, często przez wiele godzin, do samego rana, rozmawiała z Guy’em – teraz tylko leżała przy nim i czuwała, by nic mu się nie stało. Oddychał miarowo, więc była spokojna. Zbliżał się świt, a jej powoli zamykały się oczy. Przysnęła. Nie wytrzymała nadmiaru emocji i przytłaczającego zmęczenia. To jednak nie był głęboki sen; obudził ją ruch Guy’a. Przyłożyła dłoń do jego czoła, które było rozpalone. Przestraszyła się. Zerwała się z łoża i chwyciła stojący w rogu komnaty dzban z zimną wodą. Zamoczyła w niej chustę i przyłożyła do czoła rycerza, chcąc obniżyć jego gorączkę. Rozchylił usta i poruszył nimi nieznacznie, jakby chciał coś powiedzieć. W końcu usłyszała jego głos.

- Marian – majaczył – Marian, ukochana…

- Guy – odparła Anastazja – To ja!

- Marian…

- Nie ma jej – szepnęła ze łzami w oczach – To ja tu jestem, słyszysz?

- Moja Marian…

Anastazję przepełniała gorycz. Tkwiła tu przy nim, a on w gorączce wzywał Marian! To bolało jak mało co. Nie rozumiała go. Dlaczego to robił? Dlaczego myślał o innej, podczas gdy to ona była u jego boku, ona pomogła mu, gdy leżał ranny, ona czuwała całą noc, wezwała medyka, była zawsze przy nim – gdzie była Marian, gdy majaczył w gorączce? Ze złością zanurzyła chustę w wodzie i ponownie przyłożyła ją do czoła rycerza. Nagle wrota zaskrzypiały i do środka wszedł medyk. Bez słowa obejrzał ranę Guy’a, opatrzył ją i z uwagą obserwował zatroskaną twarz służącej.

- Budził się? – zapytał.

- Nie. Majaczył przed chwilą.

- Coś konkretnego?

- Nic – burknęła niechętnie – Wypowiadał imię jakiejś kobiety. Kiedy się wreszcie obudzi?

- W zasadzie już powinien. Kiedy tylko otworzy oczy, zaparz mu tych ziół, które przedtem przyniosłem. Nie zapominaj o pielęgnowaniu rany, no i przede wszystkim karm go porządnie. Choć i tak nie przewiduję, by zwlókł się z łoża prędzej niż za tydzień…

- Nie martw się, panie, będę o niego dbała. Pamiętaj tylko, żeby nikomu nic nie mówić, najlepiej zapomnij, że tu w ogóle byłeś. Ta wizyta ma pozostać ścisłą tajemnicą, a jeśli dowie się szeryf, to…

- Nikt się nie dowie – uspokoił ją medyk – Dopóki sam nie zacznie sobie szkodzić…

- Co masz na myśli?

- Już kiedyś był w podobnej sytuacji. Rana była o wiele mniej poważna, ale nie powinien się w ogóle ruszać. A już następnego dnia pojechał ściągać podatki do wsi.

- Na pewno się nigdzie nie ruszy – zapewniła Anastazja – Nie ze mną. Choćbym miała przywiązać go do tego łoża…

Medyk uśmiechnął się sarkastycznie i wyszedł. Rusinka usiadła obok Guy’a, a ten akurat powoli otwierał oczy. Jej radość była ogromna! Chwyciła go za rękę, którą ucałowała kilkakrotnie, i wpatrywała się w niego z oczekiwaniem.

- Marian – szepnął ledwo słyszalnie; Anastazja poczuła ukłucie żalu.

- Nie ma jej tu i nie było – odpowiedziała poważnie – To ja, Guy, nie poznajesz?

Powoli odwrócił głowę w jej stronę. Uśmiechnął się słabo.

- Nastenko, to ty – szepnął – Myślałem, że była tu Marian… Słyszałem głosy.

- To był medyk.

Gisborne momentalnie otworzył szeroko oczy i już chciał poderwać się, ale poczuł ból w boku. Zacisnął dłoń, w której spoczywała ręka Anastazji.

- Jaki medyk!? – warknął – Kazałem ci milczeć!

- Przestań! Nie przestraszysz mnie!

- Anastazja!!!

- Guy! Zrozum, że nie mogłam inaczej! Umierałeś, musiałam coś zrobić…

- Zaraz dowie się całe Nottingham! – ciężko oddychał, będąc w nerwach – Jak mogłaś być tak głupia!?

- To ty jesteś…

Urwała, nie chcąc powiedzieć za dużo. Guy był wściekły, i wydawało jej się że wściekłość przesłoniła mu ból. Bała się go. Bardzo. Tak bardzo, że wyrwała się z jego żelaznego uścisku i wybiegła z komnaty. Gisborne nie rozumiał, jak mogła być tak bezmyślna i powiedzieć komukolwiek – nawet medykowi! Marian na pewno by tego nie zrobiła. Marian byłaby mu posłuszna i opiekowałaby się nim w ukryciu. Zabrałaby go po cichu do Knighton i byłoby po sprawie. Skłamałaby, że nie wie, gdzie Guy jest. A Anastazja musiała wszystko wygadać! Był pewien, że nie potrafiła powstrzymać języka nawet przy szeryfie. Wszyscy na pewno już wiedzą, że pokonał go zwykły, podrzędny banita. Do diabła! Jak mógł do tego dopuścić!

- Niech to szlag! – krzyknął ze złością – Zawsze pod górkę!

Każdy ruch sprawiał mu ból więc starał się leżeć spokojnie, mimo że gniew roznosił go od środka. Kiedy zobaczył otwierające się wrota, był przekonany, że to Vasey, że już zaraz zacznie z niego drwić… Ale to była Anastazja. Weszła z pochyloną głową, niosąc parujący kielich. Gisborne patrzył na nią ze złością.

- Po co przyszłaś? – syknął.

- Przyniosłam zioła lecznicze, panie – odparła niechętnie – Zalecone przez medyka.

- Do diabła z tobą i twoim medykiem, głupia! Powinienem był wiedzieć, że nie można ci zaufać, a ja naiwnie ci wierzyłem, pozwalałem ci jeździć do rodziców, a ty mnie zdradziłaś!

Bez słowa podała mu kielich. Zapach był odrzucający, więc ze złością odstawił napój na stołek przy łożu.

- Możesz wyjść – rzucił oschle.

- Ale… Panie…

- Powiedziałem: WYJDŹ! Nie chcę cię tu widzieć.

- Panie, jeżeli teraz wyjdę, wszyscy dowiedzą się, że jestem na zamku, i do szeryfa dotrze, że go okłamałam…

- Wynoś się!!!

Anastazja przelękła się go, ale kiedy widziała, jak jego twarz wykrzywia się w bólu i usłyszała przeszywający jęk, podbiegła do niego i uklękła przy łożu.

- Panie – delikatnie odsunęła jego dłoń, zaciskającą się na opatrunku – Nie dotykaj. Nie wolno ruszać rany.

Spojrzał na nią z wyrzutem. Nie miał ochoty się z nią kłócić, wiedział, że jest zdany tylko na nią – choć był przekonany, że i w pojedynkę poradziłby sobie świetnie. Każdy potrafi zmienić sobie opatrunek! Zrobiłby to bez problemu.

- Proszę, wypij zioła, mój panie – poprosiła nieśmiało – Poczujesz się po nich lepiej.

Nie patrząc na nią, chwycił kielich i wychylił go do dna, krzywiąc się. Ohydne! Jak mogła mu podać takie paskudztwo! Zezłościł się jeszcze bardziej i rzucił kielichem w kąt. Nie czuł się dobrze, a złość potęgowała jeszcze paskudne samopoczucie. Dziwnie mu było jednak gniewać się na Rusinkę.

- Co powiedziałaś szeryfowi? – zapytał w końcu.

- Nic przeciwko tobie, panie – odparła – Powiedziałam, że zażyczyłeś sobie spędzić ze mną całą noc sam na sam w Locksley, i… nie będzie nas przez jakiś czas.

Gisborne poczuł, jakby kamień spadł mu z serca.

- Nie wie, że tu jestem? – upewnił się.

- Oczywiście, panie. Ręczę moją głową, że nikt nie ma pojęcia o tym, co się stało. Szeryf był bardzo zadowolony, że w końcu używasz służby tak, jak powinieneś…

Zwiesiła głowę, zażenowana. Nie czuła się komfortowo myśląc sama o sobie, że jest zabawką sir Guy’a. Że służy tylko do „używania”. Ale cóż, musiała ciągnąć tę historyjkę przed szeryfem, jakkolwiek upokarzające by to dla niej nie było…

- Anastazjo – poczuła nagle na policzku dłoń Guy’a – Spójrz na mnie.

Niechętnie, ale spełniła prośbę. Na jego twarzy nie było już gniewu. Był spokojny. Co prawda widziała wyraźnie to, jak rana go boli i jak cała ta sytuacja go męczy, ale nie krzyczał na nią. I już nie chciał, by wychodziła.

- Połóż się obok – poprosił – Nie zostawiaj mnie.

- Panie… - szepnęła, zaskoczona – Jak to…

- Uratowałaś mnie. A ja myślałem, że mnie zdradziłaś…

- Twój honor jest dla mnie najważniejszy, panie – wyznała – Nigdy nie zrobię nic, co mogłoby ci zaszkodzić…

Guy zachęcająco wyciągnął do niej dłoń. Anastazja uśmiechnęła się w końcu i położyła obok niego. Nachylając się nad nim, pocałowała go czule w jego wysuszone usta. Guy bywał porywczy i humorzasty, a w chorobie to wszystko nasilało się i był jeszcze bardziej nieznośny – ale przecież takiego go właśnie kochała…

Troskliwie otuliła go pledem i całując subtelnie w czoło sprawiła, że poczuł się błogo, ból choć na moment odszedł, a on sam w końcu mógł zasnąć.

***

- Jak to: półżywy!? – pośrodku lasu Sherwood rozbrzmiewała gorąca dyskusja – Ale jeszcze dyszy czy już z nim kiepsko?

Isabella brylowała wśród banitów tego dnia; najpierw tłumaczyła im kilka godzin, na czym polega komplikacja w byciu siostrą Gisborne’a i dlaczego właściwie się ujawniła w taki sposób, po powrocie zaś z Nottingham nie mogli się nadziwić, dlaczego właściwie tam poszła.

- Mógł cię zabić – jęczał Robin – Mógł cię porwać, uwięzić, sponiewierać, pobić…

- Robin! To mój brat – warknęła wreszcie zniecierpliwiona lady Gisborne – Prędzej uwierzyłabym, że to ty stłuczesz mnie na kwaśne jabłko.

- On nie liczy się z nikim! Utopiłby własną matkę w łyżce wody!

Tego już było za wiele.

- Odczep się od naszej matki! – krzyknęła, zirytowana – Nie masz prawa tak mówić! Nic o nas nie wiesz!

- Czegoś tu nie rozumiem – zastanowił się głęboko Much – Skoro go nienawidzisz, dlaczego teraz nagle go bronisz?

- Niech twój pan – odparła ze zjadliwą ironią – Nie tyka mojej rodziny. Guy jest, jaki jest, ale od mojej matki trzymaj się z daleka, leśny kmiocie!

- Proszę bardzo! – wściekł się Robin – Leć do niego! Skoro towarzystwo mordercy odpowiada ci bardziej niż leśnych kmiotów!

- Podobno pomagasz ludziom, a nie ich zabijasz!!!

Te słowa Isabelli dotknęły Robina. Jak mogła mu to zarzucać! Po pierwsze, nie zrobił tego specjalnie, Guy sam się o to prosił, nie miał zamiaru go zabijać – co najwyżej postraszyć, a po drugie…

- Gisborne nie jest człowiekiem.

W Isabelli krew zawrzała. Sama nienawidziła Guy’a, ale uważała, że ma na to monopol. Żaden banita nie będzie lżył szlacheckiego nazwiska Gisborne’ów w taki sposób! Podeszła do niego i wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Ludzie są głupi, że cię kochają – powiedziała lodowato – Ale pewnego dnia otworzą im się oczy. Wtedy już będzie za późno.

Odwróciła się na pięcie i odeszła z obozu. Nikt nie próbował jej wołać ani gonić, po prostu pozwolili jej odejść. Nawet nie chcieli już, by ktokolwiek z rodu Gisborne’ów przebywał w ich kryjówce. Jedynie Alan był jakiś nieswój…

- Robin, co robimy? – zapytał.

Wszystkie oczy zwróciły się na przywódcę.

- Jak to: co? – Hood uśmiechnął się złośliwie – Jutro nocą ruszamy do Nottingham, gdzie skorzystamy z lekkiej niedyspozycji Gisborne’a i… porwiemy go. Wtedy zobaczymy, na ile wycenia go szeryf, innymi słowy: ile złota będziemy mogli rozdać biednym.

Cała drużyna była pod ogromnym wrażeniem błyskotliwości Robina, jedynie Alan kalkulował coś w głowie. Jak ostrzec sir Guy’a o planach bandy…? Tak! Najprostsze sposoby są zawsze najlepsze!

- Robin, a jeśli nie ma go w Nottingham? – podsunął nieśmiało – Jestem przekonany, że ta ruska służąca ukryła gada w Locksley, i tam wspólnie liżą jego rany.

- Możesz mieć rację – zastanowił się Hood – Tylko co teraz? Rozdzielimy się?

- Nie! Najlepiej jak jedno z nas pójdzie na zwiady. Chętnie przejdę się do Locksley i wybadam grunt.

- Badałeś już ostatnio, i z jakim skutkiem? – zakpiła Djaq – Spędziłeś upojną noc w celi.

- To była pomyłka. Teraz się sprawdzę, naprawdę… Robin?

Przywódca skinął głową, dając mu znak, że może iść realizować swój plan. Spodobała mu się inicjatywa Alana. Nie spodziewał się jednak, co chodzi po głowie jego przyjacielowi…

Alan dogonił Isabellę bez trudu. Kobieta najwidoczniej nie była zachwycona jego widokiem.

- Czego tu? – syknęła – Idę sama!

- Dokąd?

- Nie twój interes! Nie wrócę do tego waszego śmierdzącego lasu!

- To nie jest tak jak myślisz – Alan zdobył się na szczerość – Od niedawna jestem… szpiegiem twojego brata. Muszę cię chronić, chcąc być wobec niego lojalnym.

Zatrzymała się i patrzyła na niego ze zdumieniem. Banda Robina wydawała jej się tak kryształowo idealna! A tu nagle okazuje się, że największego wroga można mieć tuż za plecami… Szczerze powiedziawszy spodobało jej się to, że Alan był z nią szczery, no i przede wszystkim próbował zrobić coś konkretnego, coś innego, niż skakanie z gałęzi na gałąź i wykrzykiwanie frazesów.

- Gdzie idziemy, lady Gisborne? – zapytał szarmancko.

Isabella roześmiała się wesoło.

- Prowadź, sir leśniczy – odparła ironicznie – Byle z daleka od mojego brata i twojego przywódcy.

Alan zaprowadził Isabellę do Locksley, a sam postanowił pilnować, by nic jej się nie stało. Dość szybko zapadła w głęboki sen, a tuż za nią głowę do poduszki przyłożył i Alan.

***

Anastazja czuwała przy śpiącym Guy’u cały czas. Wstała jednak w końcu, by przygotować mu jakiś ciepły, pożywny posiłek. Kiedy wymknęła się z komnaty wiedziała, że nie będzie łatwo – w końcu oficjalnie powinna być z sir Gisbornem w Locksley, zabawiając go! Modliła się tylko, by szeryf w swojej komnacie i nie wyściubiał stamtąd nosa… Niestety, drogę Anastazji zastąpił ktoś inny…

- Co się tutaj dzieje!? – usłyszała nagle – To ty…!?

Cofnęła się o krok i jedyne, o czym pomyślała, to to, że właśnie zawiodła człowieka, którego kocha.