Moje kolejne hobbitowe skarby.

Thorin miał kilka wizerunków w młodości. Stworzyliśmy jego najmłodszy wizerunek w domu w Ereborze z Throrem- krótkie włosy i więcej biżuterii, aby pokreślić szlachetne urodzenie. Jego włosów nie znaczyła siwizna, choć miały taką samą strukturę, ciemną i bogatą. Był wtedy młodym księciem, który miał odziedziczyć imperium. 

W miarę rozwoju historii Thorin traci wszystko i staje się człowiekiem praktycznym. Jego włosy urosły i stały się bardziej rozczochrane. Nie nosi już biżuterii w brodzie. Do czasu walki z orkami przed Morią wszelkie pretensje Thorina znikły, a on sam stał się człowiekiem czynu. Chodziło o to, że dokonywaliśmy kolejnych zmian, w miarę jak rozwijała się jego historia, ale nie będą one na tyle zauważalne, aby stać się zgrzytem dla publiczności. Nie mogliśmy uczynić go tak odmiennym, żeby wymagało to poinformowania publiczności, kim jest! 

Dużym wyzwaniem dla mnie okazał się dla nas fakt, że historia Thorina nie została nakręcona we właściwej kolejności. Mówiło się nawet o filmowaniu go w taki sposób, aby można mu było przyciąć brodę między ujęciami i pozwolić Richardowi, aby wyhodował ją od nowa na Boże Narodzenie, ale nie wyszło nam to, więc musieliśmy wypracować system zagęszczania zarostu tak, aby wydawał się dłuższy, gdy tego potrzebowaliśmy. I to samo musieliśmy zrobić z jego peruką. (str. 99)

Na początku pracy nad kształtowaniem wyglądu Thorina używaliśmy dość spektakularnych protez i wymyślnych bród. Bardzo mi się to podobało, zostałem zupełnie odmieniony i wyglądałem jak ktoś inny- starszy i należący do odmiennej, krasnoludzkiej rasy. Gdy projekt zaczął się zmieniać, a projektanci robili kolejne coraz skromniejsze modele, uświadomiłem sobie, że proces ten ma na celu osiągnięcie takiego stadium, w którym w postaci dałoby się rozpoznać zarówno Thorina, jak i grającego aktora. Oczywiście bardzo mi to pochlebia, chociaż Richard Taylor powiedział mi niedługo przed końcem zdjęć, że wyprostował mi nos, który podobno odstaje od osi. Nic o tym nie wiedziałem! ( str.60) 

Bilbo prawdopodobnie nigdy w życiu nie rozmawiał z żadnym krasnoludem, aż do chwili, gdy cała kompania stanęła w jego drzwiach. Wiedział, że ta rasa istnieje, i mam wrażenie, że trochę ich podziwiał. Z daleka. Gdy otworzył drzwi Dwalinowi, nie miał pojęcia, gdzie patrzeć ani jak się zachować. Z pewnością był onieśmielony. Ale gdy zjawia się Thorin, ma już powyżej uszu tych przeklętych krasnoludów! Tymczasem Thorin potrafi oczarować charyzmą i jest szanowany jako przywódca. I Bilbo doskonale to wyczuwa.
Wie, że Thorin ma duże wątpliwości dotyczące jego udziału w wyprawie, więc przez cały film śledzimy ich relacje, których dynamika przypomina jo-jo. Bilbo stopniowo zdobywa szacunek Thorina, ale od czasu do czasu budzi też w nim wściekłość. To typowa sytuacja, gdy potężny mężczyzna ( w każdym razie na tyle potężny, na ile może być, mierząc niecałe metr pięćdziesiąt) uczy się od człowieka, który nie jest, ściśle rzecz biorąc, samcem alfa, czyli zupełnie jak ja i Richard. Chociaż w prawdziwym życiu to ja, jestem Thorinem. (str.60)

Richard dokonuje w tym filmie rzeczy niesłychanych – gra Anglika z północy, mówi niższym głosem niż jego naturalny i staje się szlachetnym wodzem dla kompanii trzynastu krasnoludów. Rzadko zdarzało mi się widzieć, by aktor włożył w swoją pracę tyle poświęcenia. Starał się nie wypaść z roli nawet w czasie przerw między zdjęciami, co było bardzo rozsądne, biorąc pod uwagę skalę transformacji, jakiej dokonał. Wiem, że nie odbierze tego źle, że Peter dostrzegł w nim potencjał, którego nikt wcześniej nie wykorzystał. Richard miał pojawić się w kolejnym sezonie Strike Back dla telewizji Sky, ale odrzucił tę ofertę, żeby móc zagrać w Hobbicie. To świadczy o tym, jak mocno zaangażował się w produkcję naszego filmu- odrzucił pewną propozycję na rzecz projektu, który wprawdzie w tamtym czasie miał być realizowany z dziewięćdziesięcioprocentową pewnością, ale nie dostał jeszcze zielonego światła. Richard obudził wiarę w nas wszystkich. Wierzę, że taki motywacyjny kopniak bardzo się przydał naszym producentom podczas castingowego maratonu. Richard naprawdę zasługuje na docenienie chociażby z tego powodu. Jest bohaterem i w życiu i na ekranie. Inni aktorzy również musieli zrezygnować z wielu rzeczy, ale tylko Richard pozwolił sobie na ryzyko na tak wczesnym etapie produkcji. ( str 60)